خانه ابوالحسن صبا ، نوای خوش موسیقی ایرانی در تن آجرها - وبلاگ عکس

به گزارش وبلاگ عکس، ابوالحسن صبا را می توان یکی از شگفتی های موسیقی دانست که هیچ گاه نبوغ و استعدادش رنگ نمی بازد. هنرمندی که از 5 سالگی ساز می نواخت، بر بسیاری از سازها مسلط بود و به نوای موسیقی شبانان چنان جان می سپرد که نت به نت آن ها را حتی بهتر از خودشان می نواخت. حالا خانه ای که یاد و خاطرات ابوالحسن صبا و خانواده اش در تک تک آجرهایش ریشه دوانده به موزه ای برای حفظ میراث وی تبدیل شده است و دوستداران این موسیقیدان در خانه ش گرد هم می آیند. برای اینکه در خانه ابوالحسن صبا گشتی بزنیم و او را بهتر از قبل بشناسیم با خبرنگاران همراه باشید تا به قلب تپنده موسیقی در خیابان جمهوری، خیابان ظهیرالاسلام، نبش کوچه صبا، جایی که هنوز هم بوی خوب کاغذ می دهد، سفر کنیم.

این اثر در تاریخ 2 بهمن 1382 با شمارهٔ ثبت 10870 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

خانه ابوالحسن صبا ، میراث جاودان استاد

پس از غروب خورشید تابنده زندگی ابوالحسن صبا بر طبق وصیتی که از ایشان باقیمانده بود خانه ش در 29 آبان سال 1353 تبدیل به موزه شد. این خانه در واقع ملک آبا و اجدادی استاد صبا بود که سال ها پیش به وسیله پدرش ابوالقاسم خان پزشک دربار ناصر الدین شاه خریداری شده بود و بعدها تبدیل شد به خانه ابوالحسن صبا. این موزه ارزشمند که در ابتدا به وسیله وزارت فرهنگ و هنر از خانواده صبا خریداری شده بود در آبان 1353 افتتاح شد و یکی از برجسته ترین موزه های بیوگرافیک محسوب می گردد. وسایلی که از صبا در این موزه نگهداری می گردد بسیار ارزشمند و خاطره انگیزند و تمام آن ها را همسرش به موزه اهدا کرد. بعلاوه چند نت از فرامرز پایور به چشم می خورد که شاگردانش به خانه ابوالحسن صبا تقدیم نموده اند.

حیاط خانه ابوالحسن صبا

به کوچه صبا که می رسیم می توانیم نوای روح انگیز موسیقی ایرانی را حس کنیم. به داخل خانه ابوالحسن صبا قدم می گذاریم و حیاطی صمیمی را می بینیم که حال خوب و گرمی را به رگ هایمان تزریق می نماید. حوضی کوچک در میانه حیاط قرار گرفته است. دالانی در سمت راست است که با عبور از آن از مقابل اتاق نگهبانی می گذریم و موزه صبا را می توانیم ببینیم.

خانه ابوالحسن صبا ، روایت عشق و هنر

به محض ورود به سالن ویترینی می بینیم که مجموعه ای کامل از وسایل شخصی استاد صبا در آن نگهداری می گردد. در میان این وسایل که هر کدام قصه ای در دل دارند بیشتر از همه چیز خط ابوالحسن صبا است که چشم مان را در پی خود می کشد. دفتر یادداشت او، اشعاری که به خط خود نوشته است برای همه بینندگان جالب به نظر می آید. دفترچه یادداشت از گذر ایام رتغییر رنگ داده و بعضی از نوشته هایش دیگر خوانا نیستند. در کنار این ها عینک، دوات، قلم، بنچاق قدیمی خانه ابوالحسن صبا را می بینیم. در سویی دیگر صورت صبا را می بینیم که با ماسکی گچی ساخت شده، در گوشه ای هم کت و شلوار رسمی او را می بینیم. همه این جزئیات حس و حال خوب خانه استاد است.

سر که می چرخانیم عکس های ابوالحسن خان صبا را می بینیم که هرکدام قصه ای از روزگار کودکی تا بزرگسالی او را برای ما تعرف می نماید. این عکس ها برش هایی از زندگی این موسیقدان بزرگ هستند و هر یک خطی است از روزگاری که او گذرانده است. این خانه ساده که 230 متر است و 5 اتاق دارد. در بخش دوم موزه کلکسیون کاملی از سازها را می بینیم که به جهت سابقه تاریخی بسیار ارزشمند هستند و اطلاعات کامل و مفیدی در مورد هر ساز و موسیقی سنتی و مدرن به بینندگان می دهد.

بخش سوم خانه ابوالحسن صبا ، رنگ بازی های منتخب

قدم به بخش سوم خانه ابوالحسن صبا می گذاریم و رنگ ها در چشم مان به پایکوبی می آیند. این جا می توانید رد هنر منتخب اسفندیار کوه نور را بگیرید و به دل کارهای ارزشمند او سفر کنید. منتخب اسفندیاری همسر ابوالحسن صبا و دختر عموی نیما یوشیج است. در این بخش مجموعه ای از 90 عروسک را می بینیم که خانم اسفندیاری برتن هر کدام از آن ها لباس اقوام مختلف را با تمام جزئیات هنرمندانه اش دوخته است و برای تهیه هر کدام از این لباس ها پژوهش های بسیاری انجام داده.

لباس هایی متعلق به فرهنگ های متفاوت ایران؛ خراسان، قم، یزد، بندرعباس، گیلان، کردستان، ترکمن صحرا و…که تماشا هر کدام ما را به وجد می آورد. بسیاری این مجموعه را نخستین نمونه کامل کلکسیونی مردم شناسی می دانند. اما هنر همسر صبا به همین جا ختم نمی گردد، منتخب اسفندیاری نخستین بانوی ایرانی است که به نگارش دستور صنایع دستی و خیاطی پرداخته و آن ها در قالب کتابی آموزشی به چاپ رسانده. در کنار این ها او به کار تدریس مشغول بوده. این بخش از موزه ابوالحسن صبا را می توان قلب تپنده و خوش رنگ آن محسوب کرد.

زیرزمین خانه ابوالحسن صبا ، جایی برای یادگیری

پله هایی که به مکتب خانه صبا می رسیدند

این زیر زمینی قدیمی محلی برای تدریس اساتید بزرگ موسیقی ایران بوده و بسیاری از هنرمندان به نام از خاک همین زیرزمین برخاسته اند. از اساتیدی که در این مکان مشغول تدریس بودند می توان به علی اکبر شهنازی، غلامحسین بنان، علی تجویدی، فرامرز پایور، علی اصغر بهاری، احمد عبادی و… اشاره نمود. در خانه ابوالحسن صبا به استادی خود شاگردان بزرگی پا به راه موسیقی گذاشتند. مهدی خالدی، حبیب الله بدیعی، همایون خرم، حسین دهلوی، فرهاد فخرالدینی و… از این گروه هستند که به یاد استاد تمام اصول و هنرهای او را به نسل بعد منتقل کردند.

ابوالحسن صبا ، نام خوش صدای موسیقی

صبا یکی از تاثیرگذارترین چهره های موسیقی ایرانی است و بسیاری از بزرگان کارهای او را از مهم ترین فعالیت های این عرصه می دانند. این استاد از شاگردان کمال الملک و از نزدیک ترین دوستان ایرج میرزا، شهریار و استاد حسین بهزاد بود و دستی در هنرهایی چون شاعری، مجسمه سازی، نقاشی و خطاطی داشت. ابوالحسن صبا از خانواده ای هنر دوست بود و تا لحظه آخر زندگی اش نیز از هیچ فعالیتی در این عرصه چشم پوشی نکرد. صبا حتی در آخرین شب زندگی اش در 29 آذر ماه مشغول تدریس به شاگردش بود. او که آن شب را با همراهی شهریار، امیرجاهد، همسر و سه دخترش گذراند. صبا سه تاری که تازه ساخته بود را در آغوش کشید و شعری از نیما زمزمه کرد و در سحرگاه برای همواره چشم از دنیا فروبست. آن شعر این بود: به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده خود را.

منبع:سـفـرزون

منبع: دیجیاتور