دختر چتربازی که معلم خلبانان امریکایی شد - وبلاگ عکس

به گزارش وبلاگ عکس، در اولین پرش تاینی از یک جایگاه در پشت کابین خلبان آویزان شد در حالی که چتر نجات در قفسه بالای سرش قرار داشت. مارتین ارتفاع پرواز را تا ارتفاع دو هزار فوتی برد و سپس تاینی اهرم کنار جایگاه اش را رها کرد و به بیرون پرید.

این داستان شگفت انگیز جورجیا تاینی برادویک است. اولین زنی که از هواپیما با چتر نجات پرید. او بعلاوه اولین انسانی است که بعد از ایجاد نقص در باز شدن چتر نجات مشکل را به صورت دستی حل کرد.

داستان چتربازی و پرش با چتر نجات قدیمی تر از آن است که مردم تصور می کردند. گفته می گردد لئوناردو داوینچی نخستین نفری بود که چیزی شبیه به چتر نجات را اختراع کرد و بعد از آن این ایده به وسیله دانشمندان و مخترعین متعدد بسط یافت تا ماجراجویان و افراد فعال در حوزه های هوانوردی به شکل های مختلف از آن استفاده نمایند.

تعیین نیست دقیقا چه کسی برای نخستین بار از چتر نجات استفاده کرد. همانطور که تعیین نیست دقیقا از چه زمانی چتربازی مرز های بین ماجراجویی، ورزش و فعالیت های نظامی را درنوردید. اما همه می دانند امروز یعنی 21 ژوئن روزی است که یک زن برای نخستین بار با چتر نجات از هواپیمای در حال حرکت پرید.

جورجیا آن تامپسون در 8 آوریل 1893 در کارولینای شمالی به جهان آمد. او تنها 3 پوند (کمتر از یک و نیم کیلو) وزن داشت و بنابراین به او لقب Tiny (کوچک) دادند. این نام تا آخر عمر روی او ماندگار شد. زیرا وقتی به طور کامل رشد کرد تنها 5 فوت (152 سانتی متر) و 80 پوند (کمی بیشتر از 36 کیلوگرم) وزن داشت.

جورجیا در 12 سالگی ازدواج کرد و در 13 سالگی صاحب دختری به نام ورلا شد. شوهرش مدتی بعد در یک تصادف از جهان رفت و تاینی مجبور شد روزانه 14 ساعت در یک کارخانه پنبه بافی کار کند تا خانواده کوچکش تامین باشند.

در سال 1907 تاینی نمایش برادویک ها و هوانوردان مشهور فرانسوی شان را دید. در آن نمایش اجرا نمایندگان با بالن به آسمان رفتند و سپس با چتر نجات به پایین پریدند و این تماشاگران را به وجد آورد. جورجیا که تحت تاثیر نمایش قرار گرفته بود پیش مدیر نمایش یعنی چارلز برادویک رفت و پرسید آیا او می تواند عضوی از گروه باشد؟

چارلز پذیرفت و او را بعد از پذیرفتن شروط مادر جورجیا استخدام کرد. یکی از شروط این بود که جورجیا باید قید دخترش را می زد و ماهانه برایش مقرری می فرستاد.

چارلز او را در هنر پرش با چتر آموزش داد و در سال 1908 رسما او را استخدام کرد. وقتی این رخ داد نام جورجیا رسما به تاینی برادویک تبدیل شد. (در بعضی منابع فارسی به اشتباه ذکر شده چارلز برادویک پدر تاینی برادویک است و این دختر با چتر نجاتی که پدرش اختراع نموده بود پرید!)

تاینی در گروه به دختر عروسکی معروف بود. او لباس های شکوفه دار با پاپیون های صورتی روی مچ به همراه روبان های قرمز لای موهایش می پوشید. وقتی فقط 15 سال داشت در یک اجرا در کارولینای شمالی در سال 1908 از بالن پرید. او بعدا در توصیف احساسات خود گفت: به تو می گویم عزیزم این فوق العاده ترین حس جهان بود.

تاینی و چارلز برادویک با نمایش پرش از بالن به سراسر ایالات متحده سفر کردند. در سال 1912 اجرای آن ها محبوبیت گذشته خود را از دست داد. خوشبختانه همان زمان تاینی با خلبانی مشهور به نام گلن مارتین آشنا شد و این فرصت جدیدی در اختیار او قرار داد.

گلن که پرش های تاینی از بالن را دیده بود از او پرسید آیا می خواهد به جای بالن از هواپیما بپرد؟ تاینی بلافاصله موافقت کرد که برای مارتین کار کند. شرکت هواپیماسازی او هنوز هم فعال است و با نام مارتین ماریتا کار می نماید.

در آماده سازی برای پرش با چتر، چارلز برادویک چتر نجاتی برای تاینی ساخت که از ابریشم ساخته شده بود. چتر را در یک کوله پشتی بسته بندی می کردند. این بسته به یک ژاکت متصل بود که چترباز آن را می پوشید. کل مجموعه با یک تسمه به بدنه هواپیما وصل می شد. قرار بود وقتی تاینی از هواپیما می پرد نوار پاره، پوشش باز و چتر او پر از هوا گردد.

در اولین پرش تاینی از یک جایگاه در پشت کابین خلبان آویزان شد در حالی که چتر نجات در قفسه بالای سرش قرار داشت. مارتین ارتفاع پرواز را تا ارتفاع دو هزار فوتی برد و سپس تاینی اهرم کنار جایگاه اش را رها کرد و به بیرون پرید.

این پرش پیروزیت آمیز بود و او در پارک گریفیث در لس آنجلس فرود آمد و تبدیل به اولین زنی شد که از هواپیما با چتر نجات می پرد. پس از اولین پرش از هواپیمای مارتین تاینی در سراسر کشور با پیشنهادات زیادی روبرو شد. او بعد ها اولین زنی لقب گرفت که با چتر به داخل آب پرید.

در سال 1914 و در شروع جنگ جهانی اول نمایندگان نیروی هوایی ارتش از تاینی در سن دیگو بازدید کردند و از او خواستند پرش از یک هواپیمای نظامی را نشان دهد. در آن موقع بسیاری از خلبانان نیروی هوایی کشته شده بودند و ارتش از تاینی می خواست نشان بدهد چطور باید از هواپیما با چتر نجات خارج شوند.

در طول این آموزش تاینی چهار پرش در جزیره شمالی سن دیگو انجام داد. سه مورد اول به آرامی پیش رفت، اما در پرش چهارم تسمه متصل به چتر نجات به علت وزش باد شدید دور دم هواپیما پیچید. تاینی که میان زمین و آسمان گیر نموده بود و راه برگشت هم نداشت عوض وحشت تمام نوار را به صورت دستی پاره کرد و این باعث شد به سمت زمین سقوط کند.

او همچنان خودش را خونسرد نگه داشت و با دست پیروز شد چتر نجات را آزاد کند. او با پیروزیت به زمین نشست. او بدون اینکه بداند تبدیل به اولین انسان روی زمین شد که چتر نجات را به صورت دستی باز می کرد. سال ها بعد این ایده به وسیله مخترعین بسط یافت تا از این پس چترباز ها بتوانند هر موقع که خواستند چتر نجات را باز نمایند نه اینکه چتر ها بلافاصله بعد از جدا شدن از هواپیما به صورت اتوماتیک باز شوند.

آخرین پرش تاینی برادویک در سال 1922 بود. زمانی که او فقط 29 سال داشت. مسائل مزمن در مچ پای او باعث شد کناره گیری کند. او در آن موقع گفت: من در آسمان خیلی بهتر نفس می کشم. آرام تر هستم، چون به خدا نزدیکم.

تاینی در طول زندگی افتخارات و جوایز بسیاری از جمله جایزه پیشگام هوانوردی ایالات متحده و مدال جان گلن را دریافت کرد. او در سال 1964 به عضویت افتخاری لشکر 82 هوابرد در Ft. Bragg عایدی. به او گفته شد هر زمان خواست می تواند بپرد. او در سن 85 سالگی درگذشت و در کارولینای شمالی استان زادگاهش به خاک سپرده شد.