مرگبارترین اپیدمی های تاریخ بشر ، شپشی که یک ارتش را شکست داد! - وبلاگ عکس

به گزارش وبلاگ عکس، اپیدمی ها یکی از دشمنان سرسخت، ماندگار و کشنده تاریخ بشر محسوب می شوند و جامعه بشری از گذشته تا به امروز مرتب با اپیدمی های متعددی روبرو شده و شاید هیچ جنگ و بلای طبیعی همچون سیل و زلزله به اندازه اپیدمی ها در جوامع بشری کشته برجای نگذاشته است.

به گزارش وبلاگ عکس از دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، حمید سوری دکترای تخصصی اپیدمیولوژی درباره تاریخچه مهمترین اپیدمی های قرون اخیر توضیح داد: بشر ابتدا در برابر اپیدمی ها بسیار دست و پا بسته بود و چون در گذشته واکسن و روش های مقابله با اپیدمی وجود نداشت، اپیدمی ها به قدری کشت و کشتار می کردند تا دیگر فرد حساسی در جامعه باقی نمی ماند.

وی ادامه داد: یعنی برای خاموش شدن اپیدمی باید ایمنی به صورت طبیعی در افراد ایجاد می شد، نظیر اپیدمی هایی مانند آبله که تا قبل از کشف واکسن، در جامعه بسیاری از افراد را مبتلا می کرد و عده ای بر اثر ابتلا فوت می شدند و عده ای جان سالم به در می بردند تا رفته رفته اپیدمی خاموش می شد.

شعله هایی که خاموش نمی شد

سوری درباره شرایط اپیدمی در گذشته توضیح داد: شیوع اپیدمی در آن دوره ها مانند آتش دریافت ساختمانی بود که کسی برای خاموش کردن آن نمی تواند کاری انجام دهد و تا زمانی که ماده سوختنی در آن ساختمان وجود دارد آتش شعله ور می ماند.

وی با بیان اینکه اطلاعات بشر از سابقه اپیدمی ها از زمان های گذشته چندان گسترده نیست، گفت: تاریخ نگاری چندان مبسوطی از این موارد انجام نشده است، اما یکی از قدیمی ترین اپیدمی هایی که کشتار شدیدی به جای گذاشت، مربوط به اپیدمی طاعون در قرن دوم میلادی است که تخمین زده می شود حدود 500 هزار نفر را قربانی کرد.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی با اشاره به گستردگی و رعب آور بودن اپیدمی ها در قرون گذشته اضافه کرد: در آن دوران چیزی به نام بیمارستان وجود نداشت و افرادی که مشکوک به ابتلا بودند در جایی مانند قلعه محبوس می شدند و به علت مواجهه با افرادی که بیماری های متنوعی داشتند، مرگ آنان به زودی فرا می رسید.

سوری ادامه داد: یکی دیگر از مهمترین اپیدمی های تاریخ بشر که بالاترین میزان مرگ بر اثر آن ثبت شده، اپیدمی طاعون یا مرگ سیاه در قرن چهاردهم میلادی است که برآورد می شود حدود 200 میلیون نفر را در کره زمین قربانی کرده باشد. این اپیدمی نیز از چین، مغولستان و خاور دور شروع شد و آسیا را در نوردید و نیمی از جمعیت اروپا را به کام مرگ کشید.

وی با اشاره به اپیدمی طاعون لندن در قرن هفدهم میلادی گفت: این اپیدمی باعث 100 هزار مرگ در لندن شد. همچنین طاعون روسیه در قرن هجدهم نیز حدود 100 هزار نفر کشته داشت.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی اضافه کرد: اپیدمی هایی مانند وبا، آبله، طاعون و تیفوس از معمول ترین اپیدمی هایی است که بشر آن ها را تجربه کرده است.

شپشی که یک ارتش را شکست داد!

سوری درباره اپیدمی تیفوس توضیح داد: اهمیت این اپیدمی به قدری است که در تاریخ گفته می شود عامل شکست ناپلئون در جنگ با روسیه مقابله نظامی نبود، بلکه یک شپش باعث شد تیفوس در بین سربازان گسترش پیدا کند و در نهایت ارتش ناپلئون شکست بخورد.

وی با اشاره به اقدام ونیزی ها در قرن چهاردهم میلادی برای دور نگه داشتن کشتی هایی که به ونیز می آیند به مدت 40 روز، گفت: ونیزی ها دریافته بودند که بسیاری از بیماری ها از کشتی هایی که به این بندر می آیند، منتقل می شود؛ به همین خاطر تصمیم دریافتد تا 40 روز به این کشتی ها اجازه ورود به شهر را ندهند تا اگر علائم بیماری در آن ها متظاهر نشد، اجازه ورود به شهر را داشته باشند.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی یادآور شد: ریشه واژه کوارنتی به معنای قرنطینه از همان محدودیت 40 روزه گرفته شده است.

سوری با بیان اینکه همین اقدام ظاهرا ساده توانست تا حد زیادی از مرگ های ناشی از بیماری های واگیر در ونیز جلوگیری کند، گفت: کشورها و جوامع دیگر این اقدام را از ونیزی ها آموختند و قرنطینه را بنا گذاشتند و به همین خاطر از قرن چهاردهم به بعد پاندمی ها و اپیدمی های جهانی کمتر مشاهده شد.

وی ادامه داد: بیشتر اپیدمی هایی که قبل از قرن پانزدهم و شانزدهم و حتی قرن هفده و هجده رخ می داد، بیماری های باکتریایی مانند طاعون و وبا بود، اما بعدتر اپیدمی های دستگاه تنفسی مانند انواع آنفلوانزاها بیشتر شد.

سوری با بیان اینکه یکی از شدیدترین آنفلوانزاها اواخر قرن نوزدهم رخ داده است، درباره آن توضیح داد: این پاندمی حدود یک میلیون نفر کشته داد و بعد از آن نیز در اوایل قرن بیستم اپیدمی آنفلوآنزای اسپانیایی رخ داد که در کشورهای مختلف پخش شد و بین 20 تا 50 میلیون نفر کشته برجای گذاشت.

این عضو هیات علمی دانشگاه با اشاره به شیوع آنفلوآنزای آسیایی در حدود سال 1958 میلادی گفت: این آنفلوآنزا نیز حدود 120 هزار نفر کشته داشت و بعد از آن نیز پاندمی های دیگری رخ داد که معروف ترین آن ها پاندمی ایدز بود که از سال 1981 که عامل بیماری زا شناخته شد، تا به امروز سالانه باعث مرگ یک میلیون نفر شده است.

وی با اشاره به شیوع آنفلوآنزاهایی همچون آنفلوانزای خوکی که در سال های 2009 و 2010باعث مرگ 500 هزار نفر شد، ادامه داد: همچنین آنفلوانزای پرندگان، ابولای آفریقایی در سال 2015 و 2016 با حدود 13 هزار قربانی از آخرین بیماری هایی بودند که تا قبل از کووید 19 اپیدمی شدند.

مرگ سیاهی که 7 سال طول کشید!

سوری درباره مدت زمان شیوع این اپیدمی ها توضیح داد: طاعون در قرن چهاردهم میلادی حدود هفت سال به طول انجامید و 200 میلیون کشته داد. آنفلوآنزای اسپانیایی، آسیایی و خوکی نیز هر یک حدود دو سال طول کشیدند.

وی درباره اپیدمی هایی که در داخل کشور شیوع داشته است، اظهار کرد: در زمان ساسانیان یعنی حدود قرن هفتم میلادی بیماری طاعون فراگیر شد که طاعون شیرویه نامیده شد و باعث مرگ نیمی از جمعیت ایران آن زمان شد.

سوری اضافه کرد: در سال 1237 هجری شمسی نیز اپیدمی آبله رخ داد، همچنین طاعونی که در قرن چهاردهم میلادی در جهان اپیدمی شد، در ایران نیز حدود یک سوم جمعیت را از بین برد.

وی با بیان اینکه وبا در زمان ناصرالدین شاه قاجار و تیفوس نیز در زمان جنگ جهانی دوم در کشور باعث مرگ و میر شد، ادامه داد: همچنین ویروس سارس در سال 2013 و آنفلوآنزای پرندگان در سال 2015 نیز در کشور عوارضی را ایجاد کرد.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی با بیان اینکه به برخی از اپیدمی ها، تهدید کننده گفته می شود، گفت: این اپیدمی ها باعث ایجاد شرایط بسیار بدی می شوند. ویروس کرونا که در سال 2019 در جهان به پاندمی تبدیل شد، نیز از نوع اپیدمی هایی است که الگوی آن به شکل حاد پیش فراینده و از نوع تهدید کننده است.

سوری اضافه کرد: این اپیدمی از نوع حاد است؛ زیرا در یک دوره کوتاه در بدن فرد مستقر می شود و در مدت حدود دو تا سه هفته ایجاد بیماری می کند. این بیماری از نوع مزمن نیست و اپیدمی آن پیش فراینده است، زیرا از یک دوره زمانی شروع می شود و فرایند افزایشی پیش می گیرد تا به سطح پلاتو برسد و بعد اگر تمهیدات لازم انجام گیرد، رو به خاموشی می رود.

وی ادامه داد: اگر تمهیدات لازم صورت نگیرد نیز ممکن است پیک دوم و سوم ایجاد شود.

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی درباره اپیدمی های تهدید کننده توضیح داد: این اپیدمی ها یا مرگ زیاد در جامعه ایجاد می کنند یا اینکه خطر انتشار آن ها بسیار زیاد است. همچنین ممکن است خطر انتشار جهانی داشته باشند یا اینکه ضررهای اجتماعی و اقتصادی شدیدی را به جامعه تحمیل کنند.

سوری در انتها با بیان اینکه اپیدمی های تهدید شونده زمانی حادث می شوند که واکسیناسیونی برای آن ها وجود ندارد، گفت: بنابراین در حال حاضر ما با بیماری کرونا به عنوان یک اپیدمی تهدید کننده رو به رو هستیم و این اپیدمی بار خیلی سنگینی را به جوامع تحمیل می کند و برای به حداقل رساندن آسیب های جانی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و امنیتی ناشی از این ویروس باید اقدامات لازم انجام شود.