محققان پیروز به طراحی نانوذراتی برای نابودی سلول های سرطانی شدند - وبلاگ عکس

به گزارش وبلاگ عکس، شیمی درمانی و پرتودرمانی معمولا سلول های سالم را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. به تازگی محققان نانوذراتی طراحی نموده اند که فقط روی سلول های سرطانی اثر گذاشته و رشد آ ن ها را محدود می نماید.

به گزارش گروه دانشگاه وبلاگ عکس، سرطان سالانه جان 10 میلیون نفر را در سراسر دنیا می گیرد. در حالی که چندین روش درمانی به بهبود نتایج در بیماران سرطانی یاری نموده است، اما این روش های درمانی به علت تأثیر بر سلول های سالم اثرات جانبی زیادی با خود به همراه دارند. درمانی که آسیب سلول های غیرسرطانی را در پی نداشته باشد، همچنان اجتناب ناپذیر است. با ابراز امیدواری در این زمینه، دانشمندان از طراحی نانوذراتی خبر دادند که تنها با سلول های سرطانی ارتباط برقرار نموده و سرعت رشد آن ها را کاهش می دهد.

در این پروژه محققان نانوذرات طلای تازهی ارائه نموده اند که هنگام روبرو شدن با سلول های سرطانی فعال می شوند. آن ها به سلول های سرطانی دستور می دهند تا رشدشان را کند نمایند. نکته مهم این است که نانوذرات فقط با سلول های سرطانی تعامل دارند و در نتیجه سلول های سالم را تحت تأثیر قرار نمی دهند. نتایج این یافته ها در مجله Advanced Materials منتشر شد.

سلول های سرطانی موادی را از محیط خود می گیرند و بعلاوه ترکیباتی را ترشح می نمایند که به آن ها یاری می نماید تا بافت های اطراف را به منظور توسعه و متاستاز تجزیه نمایند. ریچارد هوانگ، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: زمانی که این نانوذرات داخل آن ها قرار می گیرند، به نظر می رسد که می توانند فعالیت متابولیک سلول های سرطانی را کاهش دهند و در نتیجه رشد آن ها را کاهش دهند.

یکی از عواملی که محدود کردن پیشرفت سرطان را سخت می نماید، ترشح آنزیمی به نام ماتریکس متالوپروتئیناز 9 (MMP-9) در مقادیر بسیار زیاد به وسیله سلول های سرطانی است. این فرآیند منجر به تجزیه کلاژنی می گردد که بافت سالم را به هم متصل می نماید. نویسندگان در مبارزه با سلول های سرطانی از این موضوع برای ایجاد یک چارچوب تازه استفاده کردند.

محققان نانوذرات طلا را به گونه ای طراحی کردند که به وسیله یک مدل تتراپپتیدی زویتریونیک تنظیم می گردد. مدل زویتریونیک در یک پپتید جایی است که انتهای آمینی (نقطه شروع پلی پپتید) بار مثبت و انتهای گروه کربوکسیل (انت های پلی پپتید) بار منفی دارد.

دکتر راین اولیجن، نویسنده مسئول این مطالعه، هدف تیم را برای دستیابی به این تحقیق شرح داد. او گفت: ما می خواستیم معین کنیم که آیا می توان از طراحی نسبتاً ساده پپتید برای ایجاد نانوذراتی استفاده کرد که می توانند خودآرایی قوی در محیط های زیستی ایجاد نمایند و بر سلول های سرطانی تأثیر بگذارند.

این نانوذرات طلا، زمانی که به وسیله MMP-9 تحریک می شوند، در خوشه ها یا توده های بزرگ در مجاورت سلول سرطانی مونتاژ می شوند. این توده ها به وسیله سلول ها بلعیده می شوند که منجر به افزایش میزان آن ها می گردد. میزان بزرگتر منجر به ناراحتی فیزیکی در سلول های سرطانی شده و ظرفیت آن ها برای تکثیر و بقا را کاهش می دهد. مهم تر از همه، تعامل نانوذرات تنها با سلول های سرطانی باعث می گردد و سلول های سالم اطراف تحت تأثیر قرار نمی گیرند.

نکته کلیدی این تحقیق آن بود که این تیم با استفاده از میکروسکوپ بازتابی کانفوکال، تجمعات نانوذرات درون سلول های سرطانی در زمان واقعی تصویربرداری شد.